Van Kashgar naar Turpan

15 september: Van Kashgar via Urumchi naar Turpan
Vanochtend mochten we een beetje uitslapen omdat we pas om 09:30 uur vertrokken naar het vliegveld. Deze vlucht zat niet in het oorspronkelijke plan voor deze vakantie, want dat traject stond gepland om per nachttrein te doen (22 uur!). Omdat we op de Chinese grens moesten wachten, besloot Djoser dat we dit stuk kunnen vliegen om zo wat van die verloren tijd in te halen. Bovendien bezoeken we nu Urumchi niet meer. We landen er wel, maar gaan dan direct per bus 3 uur rijden terug naar Turpan.
Op het vliegveld ging het inchecken snel, al moest een van onze groepsleden zijn incheckbagage openen omdat ze iets onbekends zagen wat een zakje batterijen bleek te zijn. En even later werd zijn vrouw er uitgepikt bij de scan van de handbagage omdat er iets vreemds in zou zitten. Ze had namelijk een flesje handreiniger (net als vrijwel de hele groep), en de beveiligingsbeambte goot een paar druppels daarvan op een metalen plaat en keek of dat wilde branden. En ja hoor: het brandde. Dus niet mee het toestel in… Dat stel is inmiddels een beetje pissig op de Chinezen, want zij had bij de grenscontrole, eergisteren, ook al haar hele bagage uit moeten pakken…
En een lekker bakje koffie is op dit vliegveld ook geen echt interessante optie want dat kost maar liefst 6 Euro; dat is nog duurder dan de Starbucks op Schiphol….
In het toestel was het leuk om te zien dat na een kwartiertje vliegen alle stewardessen zich opstelden in het gangpad en dat ze via de omroep werden voorgesteld. Telkens werd een naam genoemd, waarna de betreffende juffrouw een buiging maakte. Heel netjes en correct, en we weten nu tenminste van wie wij ons hapje krijgen op deze vlucht van anderhalf uur.
De vlucht verliep snel en we hadden onze bagage weer vlot terug. De chauffeur om ons naar Turpan stond met een groot bord “Djo” op ons te wachten en in no-time zaten we in de bus. De reis ging via een goede 4-baans tolweg dus dat schoot lekker op. Onderweg zagen we een aantal windmolenparken met elk enkele honderden windmolens. In totaal denk ik dat we meer dan 1000 molens gezien hebben. Als die Chinezen iets aanpakken, dan doen ze het grondig….
Een ander vermeldenswaardig feit is dat we onderweg bij een benzinestation gestopt zijn waar de toiletten helemaal tiptop in orde waren: schoon, met water, zonder stank. Het kan dus wel!
Voor de verdere rest was er onderweg echt helemaal niks te zien: in de verte wat bergjes en heeeeeel veel grind.
Bij aankomst in het prima hotel snel de spullen op de kamer en rond 17 uur meteen met de taxi naar de Emir minaret, in Afghaanse stijl gebouwd, uit 1777. Er omheen gewandeld en ook de graven en moskee bekeken. In de omgeving heel veel druivenstruiken en activiteiten met die druiven. Het is september dus oogsttijd en overal zijn ze er mee bezig. De weg terug richting hotel zijn we gaan lopen en kwamen door de kleine straatjes. Daar heeft iedereen of een groot stenen luchtig gebouwde opslagschuur, of men heeft op de binnenplaats metershoge wandrekken vol met druiven hangen. Vanwege de lage ligging van Turpan (154 m onder zeeniveau) en de hoge temperaturen (record 49,6) hebben de druiven hier het hoogste suikergehalte ter wereld (22 tot 26 %). De heerlijke kleine druiven worden hier voornamelijk gedroogd tot rozijnen en die zijn echt lekker.
Wij werden door al die afleidingen wel even gescheiden van Dirk en Hennie die waren doorgelopen en we bleven met Casper achter. We zouden nog met anderen samen gaan eten en probeerden een taxi te krijgen naar het park. De derde taxichauffeur kon ons briefje (in Engels en Chinees) pas lezen en bracht ons naar de goeie plek. Daar aangekomen echter geen andere groepsleden, zodat wij met z’n drieën zijn gaan zoeken naar een bank en een restaurant. Dat viel nog niet mee maar met wat hulp van omstanders is dat toch gelukt. We hebben heerlijk pittig gegeten en zijn via de door druiven overdekte boulevards terug gewandeld naar het hotel.