Dagje Kasghar
Door: Frits
Blijf op de hoogte en volg Frits en Lisette
14 September 2010 | China, Peking
Dinsdag 14 september: dagje Kashgar in China
Na een prima nacht slapen in een goed bed hebben we in het hotel ontbeten, maar dat bleek geen erg goed idee: er was heel veel Chinees eten, maar verder eigenlijk nauwelijks iets dat wij graag ’s ochtends eten.
We zijn vervolgens met de groep naar de Moskee gelopen, die de grootste is van deze regio. Wat wel grappig (of droevig?) was om te zien, was dat er op het welkomsbord werd gemeld dat China veel respect heeft voor andere geloven en dat men daarom besloten heeft om deze moskee helemaal te restaureren. Je hebt dan de neiging om te zeggen “ja, ja, geloof je het zelf?”, denkend aan de wijze waarop ze hier de Oeigoeren langzaam maar zeker ondersneeuwen met Han-Chinezen. De moskee van binnen was niet heel erg speciaal (nadat we eerder al mooiere en grotere gezien hadden), maar er was ook buiten, onder de bomen, ook veel gelegenheid voor biddende gelovigen.
Na de moskee zijn we met een groepje van 7 het oude stadsgedeelte van Kashgar ingetrokken, en dat was ontzettend leuk. Daar zitten namelijk vele honderden kleine winkeltjes die bijna uitsluitend door Oeigoeren worden gerund. Je zag er talloze slagerijtjes waar grote brokken vlees in de zon hingen (meestal omringd door wolkjes vliegen), en talloze bakkers die de karakteristieke broden bakken (formaat groot etensbord, met een opstaand randje en met patronen erin geprikt). We zagen kramen met kruiden en medicijnen, waar hele zakken met diverse soorten gedroogde slangen op voorraad stonden. We kwamen in de hoedenstraat, waar talloze winkeltjes de voor hier karakteristieke Oeigoerse hoedjes werden verkocht. Natuurlijk moest ik er eentje passen, maar dan komen mijn oren nogal nadrukkelijk in het zicht en dat schijnt (volgens Lisette) niet gunstig te zijn. Hebben jullie ooit gezien dat ik flaporen zou hebben? Nee toch…
Die hoedjesverkoper had ook ansichtkaarten, en hij toonde een setje van 12 kaarten waar ook enkele volksdanskaarten bij zaten, dus dat leek wel interessant voor Lisette. Hij vroeg er echter 75 Dollar voor!!! En in yuan (Chinese munteenheid) vroeg hij zelfs 120 Euro. We hebben een tegenbod gedaan van 1 dollar voor het hele setje kaarten, maar daar wilde hij niet op ingaan…. Wat ook erg interessant was, was het openbaar vervoer in die wijk: kleine driewielers met een bak met zitplaatsen voor een man / vrouw of 8.
Het allerleukste waren echter de mensen: heel vriendelijk, wilden graag op de foto en keken net zo vaak naar ons als wij naar hen. Er zijn dan ook heel wat hoofden op de foto gegaan, en het wordt nog een hele klus om uit te kiezen welke er in het album gaan komen. De vrouwen vertoonden de grootste variatie in gezichtsbedekking. Zo lopen veel vrouwen met een onbedekt gezicht, maar je ziet er ook veel met een soort mondmasker (vaak van kant). Op zich is dat niet heel vreemd, want heel de stad hangt vol met stof. En dan heb je nog oudere dames die een hoofddoek om hun hele hoofd gewikkeld hebben waarbij alleen de ogen vrij blijven, maar daar staat dan een grote donkere zonnebril op. En je hebt zowel oude als jongere vrouwen die een bruine doorzichtige lap over hun hoofd hebben hangen. We hebben geen nikhabs of andere moslimbedekkingen gezien zoals die in Nederland wel te zien is.
Wat zeker belangrijk is om te vermelden, is dat de brommers en scooters het belangrijkste vervoermiddel zijn in Kashgar, maar dat 99% daarvan elektrisch is! Dat houdt in dat er geen rookwolken, stank of geknetter te horen is. En dat is werkelijk heel speciaal om mee te maken. Bij de stoplichten trekken vele tientallen scooters op, maar je hoort niks van de motor. Doordat niemand zo’n ding aan hoort komen, moet er wel veel gebruik gemaakt worden van de claxon. Toch is het totale straatbeeld hierdoor veel rustiger dan in andere Aziatische steden zoals Hanoi.
We hebben ook nog een wandeling gemaakt door een oud gedeelte van Kashgar waar entree voor betaald moest worden. Die straatjes zagen er aardig uit, met een deel van de muren in baksteen en andere delen die met “mudbricks” (een mengsel van klei en stro, in de vorm van grote stenen) gebouwd zijn. Er liepen wat kinderen rond, maar verder was er niet heel veel te zien.
We hebben nog wat gedronken in een duur uitziend restaurant met een daktuin. Daar zaten we onder de plastic druiveranken, lekker in de schaduw. Helaas hadden ze niks voor bij de koffie, en ook hier was het toilet weer geen schone bedoeling.
Daarna zijn we naar een restaurant gelopen dat volgens de Lonely Planet goed zou zijn, maar dat bleek op dinsdag gesloten te zijn. Vlak daarbij was een ander goed uitziend restaurant, waar we toen geluncht hebben. Het was er allemaal lekker, maar het kostte nogal wat moeite om de serveerster uit te leggen dat wij elk graag een cola wilden. Ze bracht eerst één blikje en met veel gebarentaal drong het tot haar door dat we er nog 6 meer wilden. Met de rijst was iets vergelijkbaars aan de hand. In eerste instantie kregen we helemaal geen rijst. Toen met het Point It boekje aangewezen dat we rijst wilden en na verloop van tijd kregen we inderdaad één kommetje. Hoewel we het op diverse manieren probeerden uit te leggen, kregen we na afloop van onze maaltijd alsnog 3 kommetjes rijst. En net voor het afrekenen kwam ze nog aan met een tweede grote pan soep die we niet besteld hadden. Hoe dan ook: het afrekenen viel weer erg mee: 25 Yuan per persoon, ofwel 3 Euro.
Vervolgens zijn we via het enorme Mao standbeeld naar het “Peoples Park” gelopen, waar het dankzij de bomen lekker koel was. Daar zaten overal groepjes bejaarden te kaarten, stelletjes te knuffelen en lagen mensen op een bank te pitten. Bovendien waren er diverse trainingsapparaten waarop een aantal localo’s aan het oefenen waren.
Vervolgens terug naar het hotel, uurtje gerelaxt en toen was het alweer tijd voor het diner. We hadden naast het hotel een mooie Italiaan gezien, waar we in een eigen nis overheerlijk hebben gegeten. Lekkere pizza, heerlijke fruitsalades met yoghurt en mooie stukken kip. Jammer genoeg werd daar geen alcohol geschonken, dus het pilsje ging niet door. En bij het afrekenen was het ook nu weer een aangename verrassing: zo’n 11 Euro per persoon, en dat voor zo’n chique restaurant.
Toen nog even de was opgehaald en daarna naar bed….
Na een prima nacht slapen in een goed bed hebben we in het hotel ontbeten, maar dat bleek geen erg goed idee: er was heel veel Chinees eten, maar verder eigenlijk nauwelijks iets dat wij graag ’s ochtends eten.
We zijn vervolgens met de groep naar de Moskee gelopen, die de grootste is van deze regio. Wat wel grappig (of droevig?) was om te zien, was dat er op het welkomsbord werd gemeld dat China veel respect heeft voor andere geloven en dat men daarom besloten heeft om deze moskee helemaal te restaureren. Je hebt dan de neiging om te zeggen “ja, ja, geloof je het zelf?”, denkend aan de wijze waarop ze hier de Oeigoeren langzaam maar zeker ondersneeuwen met Han-Chinezen. De moskee van binnen was niet heel erg speciaal (nadat we eerder al mooiere en grotere gezien hadden), maar er was ook buiten, onder de bomen, ook veel gelegenheid voor biddende gelovigen.
Na de moskee zijn we met een groepje van 7 het oude stadsgedeelte van Kashgar ingetrokken, en dat was ontzettend leuk. Daar zitten namelijk vele honderden kleine winkeltjes die bijna uitsluitend door Oeigoeren worden gerund. Je zag er talloze slagerijtjes waar grote brokken vlees in de zon hingen (meestal omringd door wolkjes vliegen), en talloze bakkers die de karakteristieke broden bakken (formaat groot etensbord, met een opstaand randje en met patronen erin geprikt). We zagen kramen met kruiden en medicijnen, waar hele zakken met diverse soorten gedroogde slangen op voorraad stonden. We kwamen in de hoedenstraat, waar talloze winkeltjes de voor hier karakteristieke Oeigoerse hoedjes werden verkocht. Natuurlijk moest ik er eentje passen, maar dan komen mijn oren nogal nadrukkelijk in het zicht en dat schijnt (volgens Lisette) niet gunstig te zijn. Hebben jullie ooit gezien dat ik flaporen zou hebben? Nee toch…
Die hoedjesverkoper had ook ansichtkaarten, en hij toonde een setje van 12 kaarten waar ook enkele volksdanskaarten bij zaten, dus dat leek wel interessant voor Lisette. Hij vroeg er echter 75 Dollar voor!!! En in yuan (Chinese munteenheid) vroeg hij zelfs 120 Euro. We hebben een tegenbod gedaan van 1 dollar voor het hele setje kaarten, maar daar wilde hij niet op ingaan…. Wat ook erg interessant was, was het openbaar vervoer in die wijk: kleine driewielers met een bak met zitplaatsen voor een man / vrouw of 8.
Het allerleukste waren echter de mensen: heel vriendelijk, wilden graag op de foto en keken net zo vaak naar ons als wij naar hen. Er zijn dan ook heel wat hoofden op de foto gegaan, en het wordt nog een hele klus om uit te kiezen welke er in het album gaan komen. De vrouwen vertoonden de grootste variatie in gezichtsbedekking. Zo lopen veel vrouwen met een onbedekt gezicht, maar je ziet er ook veel met een soort mondmasker (vaak van kant). Op zich is dat niet heel vreemd, want heel de stad hangt vol met stof. En dan heb je nog oudere dames die een hoofddoek om hun hele hoofd gewikkeld hebben waarbij alleen de ogen vrij blijven, maar daar staat dan een grote donkere zonnebril op. En je hebt zowel oude als jongere vrouwen die een bruine doorzichtige lap over hun hoofd hebben hangen. We hebben geen nikhabs of andere moslimbedekkingen gezien zoals die in Nederland wel te zien is.
Wat zeker belangrijk is om te vermelden, is dat de brommers en scooters het belangrijkste vervoermiddel zijn in Kashgar, maar dat 99% daarvan elektrisch is! Dat houdt in dat er geen rookwolken, stank of geknetter te horen is. En dat is werkelijk heel speciaal om mee te maken. Bij de stoplichten trekken vele tientallen scooters op, maar je hoort niks van de motor. Doordat niemand zo’n ding aan hoort komen, moet er wel veel gebruik gemaakt worden van de claxon. Toch is het totale straatbeeld hierdoor veel rustiger dan in andere Aziatische steden zoals Hanoi.
We hebben ook nog een wandeling gemaakt door een oud gedeelte van Kashgar waar entree voor betaald moest worden. Die straatjes zagen er aardig uit, met een deel van de muren in baksteen en andere delen die met “mudbricks” (een mengsel van klei en stro, in de vorm van grote stenen) gebouwd zijn. Er liepen wat kinderen rond, maar verder was er niet heel veel te zien.
We hebben nog wat gedronken in een duur uitziend restaurant met een daktuin. Daar zaten we onder de plastic druiveranken, lekker in de schaduw. Helaas hadden ze niks voor bij de koffie, en ook hier was het toilet weer geen schone bedoeling.
Daarna zijn we naar een restaurant gelopen dat volgens de Lonely Planet goed zou zijn, maar dat bleek op dinsdag gesloten te zijn. Vlak daarbij was een ander goed uitziend restaurant, waar we toen geluncht hebben. Het was er allemaal lekker, maar het kostte nogal wat moeite om de serveerster uit te leggen dat wij elk graag een cola wilden. Ze bracht eerst één blikje en met veel gebarentaal drong het tot haar door dat we er nog 6 meer wilden. Met de rijst was iets vergelijkbaars aan de hand. In eerste instantie kregen we helemaal geen rijst. Toen met het Point It boekje aangewezen dat we rijst wilden en na verloop van tijd kregen we inderdaad één kommetje. Hoewel we het op diverse manieren probeerden uit te leggen, kregen we na afloop van onze maaltijd alsnog 3 kommetjes rijst. En net voor het afrekenen kwam ze nog aan met een tweede grote pan soep die we niet besteld hadden. Hoe dan ook: het afrekenen viel weer erg mee: 25 Yuan per persoon, ofwel 3 Euro.
Vervolgens zijn we via het enorme Mao standbeeld naar het “Peoples Park” gelopen, waar het dankzij de bomen lekker koel was. Daar zaten overal groepjes bejaarden te kaarten, stelletjes te knuffelen en lagen mensen op een bank te pitten. Bovendien waren er diverse trainingsapparaten waarop een aantal localo’s aan het oefenen waren.
Vervolgens terug naar het hotel, uurtje gerelaxt en toen was het alweer tijd voor het diner. We hadden naast het hotel een mooie Italiaan gezien, waar we in een eigen nis overheerlijk hebben gegeten. Lekkere pizza, heerlijke fruitsalades met yoghurt en mooie stukken kip. Jammer genoeg werd daar geen alcohol geschonken, dus het pilsje ging niet door. En bij het afrekenen was het ook nu weer een aangename verrassing: zo’n 11 Euro per persoon, en dat voor zo’n chique restaurant.
Toen nog even de was opgehaald en daarna naar bed….
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
