Dagje Turpan

Donderdag 16 september: Dagje Turpan
Vanmorgen na een prima westers ontbijt bij John’s cafe, om 9 uur vertrokken met de bus en een gids voor een dagje Turpan en omgeving.
De eerste stop was de minaret waar de rest van de groep nog niet heen was geweest en daarna ging het naar het stadje Tuyoq zo’n 45 km buiten Turpan. Een klein dorpje mooi gelegen in het druivengebied ingesloten door de Flaming Mountains, bergen die rood kleuren in de middagzon.
Het zag er pittoresk uit met allemaal leemkleurige huizen en een kleurige moskee in het midden. We mochten ook bij een huis binnen kijken, en afgezien van een teeveetje was daar bar weinig luxe te vinden. Tuyoq bleek ook een pelgrimsplaats te zijn voor de moslims, zeven keer hier een bezoek staat gelijk aan een keer Mekka. Het dorpje wordt inmiddels als toeristenattractie op de kaart gezet en er stopten dan ook regelmatig bussen.

Na een bakje thee weer de bus in, naar de Bezalik Caves, waar in een aantal grotten Bhudda’s geschilderd zijn. Die grotten leken trouwens erg veel op de werfkelders zoals we die kennen uit Utrecht. En van die “1000 Buddha’s” waren er ook niet veel meer over. Reden was dat in 1905 een Duitse archeoloog de meeste schilderingen heeft meegenomen naar Duitsland, waar ze tijdens de 2e wereldoorlog vernield zijn geraakt. En foto’s maken in de grotten was niet toegestaan.
Op het parkeerterrein bij de Bezalik Caves stonden (zoals onze reisbegeleider al had aangekondigd) grote aantallen bussen, en het was er zeer toeristisch, met talloze kraampjes.

Toen was het tijd voor de lunch: we zijn via de achteringang in de “Valley of the Grapes” gereden, en hebben daar in een klein restaurantje heerlijk geluncht. Knap hoe onze chauffeur met zijn bus door die smalle straatjes rijdt, auto’s, karren, palen en gaten in de weg vermijdend.
Onderweg haalde de chauffeur nog een stunt uit: we reden op de snelweg en namen daar een afslag van. Toen bleek dat dit niet de juiste afslag was, keerde de chauffeur op de uitvoegstrook en reed tegen het verkeer in naar een volgende afslag. Schijnt daar gewoon te zijn….

Toen naar de “Jiaohe Ruins”: dat zijn de overblijfselen van een legerplaats uit de 8e eeuw, waar ooit 6500 soldaten waren gelegerd. Omdat hier alles gebouwd wordt met modder & stro zijn er niet erg veel herkenbare zaken meer over, maar de bordjes gaven aan waar je naar stond te kijken. Het was in elk geval in een enorme oude stad. Overal liepen groepen toeristen uit China en Japan, met voor zich een student met een klein megafoontje die als een waterval doorlopend praatte. Grappig maar niet bepaald rustgevend. Met een uurtje was dat wel bekeken, ook omdat we het daar best warm vonden, al kan het er in de zomer nog 10 graden warmer zijn dan de huidige 35 graden.

Onze groep was al een heel eind afgepeigerd, en een deel wilde daarna rechtstreeks terug naar het hotel. Jorrit had echter gezegd dat we eventueel ook nog zouden kunnen stoppen bij een Karez. Dat is een oude manier van watervoorziening, waarbij vanaf de bergen een ondergronds kanaal wordt gegraven, met om de 20 meter een put naar het oppervlak. Er zijn in die buurt karessen gevonden in lengtes van 4 tot 40 km. Indertijd genoten de bouwers van een karez als zeer kundige en gerespecteerde werklieden. Uiteindelijk zijn de technisch georiënteerde groepsleden mee de karez in geweest, terwijl de rest op ons wachtte. We kregen 20 minuten de tijd, en dat bleek meer dan voldoende: er was een gang van waaruit we naar het ondergrondse riviertje konden kijken, en er stonden enkele polyester beelden van werkers en van een os. Plus dat er circa 100 souvenierwinkels waren , waar je langs móést om weer naar buiten te kunnen. Nooit meer doen dus….

Terug in het hotel lekker gedoucht en omgekleed en toen met ons vieren de stad in voor het diner. Al snel besloten we om bij een “Chinese Hot Pot” restaurant te stoppen. De vleeswaren en groentes lagen in koelkasten, het servies was ingepakt in plastic, en het was er lekker druk (dus verse producten). We kregen uitleg van het personeel en van de andere klanten hoe we het precies moesten doen. De groeten op de stokjes (2 champignons of stukjes broccoli bijvoorbeeld) gingen in de witte bouillon en de vlees stokjes (met een heel dun reepje dus zo gaar) gingen in de donkere bouillon. Dankzij het Point It boekje wisten we snel welk vlees van koe en kip waren, en we hebben er met ons vieren heel gezellig 87 stokjes leeggegeten. De prijs viel mee: een kleine 3 1/2 Euro elk, inclusief drank.