Van Turpan naar Almaty in Kazachstan

Vrijdag 17 september: Van Turpan via Urumqi in China naar Almaty in Kazagstan.

Vandaag was weer een reisdag: we gingen per bus van Turpan naar Urumqi in China, en dan per vliegtuig van Urumqi naar Almaty in Kazagstan. Even voor wie niet precies weet waar we in China waren: Turpan ligt aan de Westkant van China, ongeveer 4000 kilometer ten Westen van Beijing. En Almaty is de stad die vroeger “Alma Ata” heette, waar indertijd Ard en Keessie vele medailles wonnen met schaatsen.
Omdat ons vliegtuig pas ’s avonds om 21 uur zou vertrekken, hoefden we niet veel haast te maken. Zodoende konden we eerst eens lekker uitslapen in het hotel in Turpan. Toen ontbijt bij John’s Cafe (met chocolademelk, honing pannenkoek en bakje yoghurt). En nog even een verslag op Internet gezet. Daarna liepen Lisette en ik richting stad om nog wat eten & drinken aan te schaffen voor onderweg. Daarbij kwamen we enkele groepsgenoten tegen die terugkwamen van het splinternieuwe Turpan Museum, dat op 500 meter afstand van het hotel ligt. Hoewel we nog slechts een uurtje hadden, zijn we er toch naartoe gegaan, en dat was interessant. Het museum is goed ingedeeld in diverse thema ruimtes, de zaken zijn goed uitgelicht en overal staan er teksten in het Engels bij. Het was dus een vluggertje, maar wel leuk.
We waren gelukkig nog mooi op tijd voor het vertrek van onze bus. Dat was weer dik 3 uur rijden over de meest saaie weg die je je kunt voorstellen: links grint en rechts grint. De enige onderbreking waren weer de eerder genoemde windmolens.
In Urumqi moesten wij nog onze vliegtickets krijgen. Daarvoor had Jorrit met de reisagent afgesproken dat we elkaar bij een afrit van de snelweg zouden treffen. En inderdaad: vlak bij die afrit stond de auto van de reisagent geparkeerd op de vluchtstrook. Onze bus stopte daar achter en we kregen onze tickets. Handig, maar niet iets dat je bij ons zou durven proberen….
Op het vliegveld ging het allemaal voorspoedig, al snapte de douanier niet wat er in het paspoort van Lisette stond “Vandersteen e.v. Couwenberg”. Er werd iemand bijgehaald met één ster meer op haar schouders, en toen was het alsnog okee. Het advies van Jorrit is om bij het volgende paspoort alleen haar eigen achternaam te noemen en geen verwijzing meer naar haar huwelijkspartner, want dat leidt bij veel grenzen tot problemen.
Al met al hadden we nog 64 Yuan (6 Euro) over op het vliegveld, maar dat was niet genoeg voor een emmertje Snickers. Daarnaast stonden echter bakken met allerlei losse snoepjes en bonbons, die 40 Yuan per kilo kostten. En er was een leuke verkoopster, zodat ik uiteindelijk zonder Yuans en mét ruim anderhalve kilo snoepjes en bonbons weg ging. Leuk om uit te delen en om er zelf natuurlijk ook van te genieten.
De vlucht ging snel en comfortabel, en op het vliegveld van Almaty werden we opgewacht door een jongedame die de bus begeleidde naar ons hotel. Onderweg viel het ons op dat er hier erg veel grote en dure auto’s rijden; Kazachstan is namelijk een land dat rijk is aan olie en gas.

Het hotel is prima, dus we gaan zo een aantal uurtjes slapen…