Van het Yurtkamp naar China

20100913: van het Yurtkamp naar China
Maandag de 13e was het eindelijk zo ver dat we naar China konden. Zoals ik gisteren al meldde, begon de dag met een aardige laag sneeuw, en dat op “slechts” 3100 m hoogte, terwijl de pas waar de grens naar China wordt overgestoken, op 3700 m hoogte ligt. Zou die pas dan dicht zitten?
Na een uurtje werd het duidelijk dat de zon er weer door zou komen en dat de sneeuw slechts tijdelijk was. Eenmaal onderweg werd dat beeld bevestigd: de laag sneeuw werd steeds minder dik en na een uurtje rijden was er vrijwel niks meer van te zien.
Onze beide busjeschauffeurs reden lekker door en stopten enkel om ons de kans te geven om grazende yaks te zien.
Onderweg werd er weer hard aan de weg gewerkt door grote groepen Chinese werkers, met nieuw uitziende overalls en vestjes, en met veel nieuw uitziende bulldozers en schraapmachines.
Na een paar uur rijden kwamen we bij de grens van Kyrgizie, en vanaf dat moment mochten we absoluut geen foto’s van het grensgebied meer maken, want als je pech hebt, krijg je daarmee grote trammelant. Bij die Kyrgizische grens moesten we allemaal door een koud en tochtig douanegebouw heen en één voor één bij een kolonel in een kamertje komen. Het was echter een aardige man, die de controles snel afwikkelde. Bij die grens zagen we ook een lange rij wachtende grote Chinese opleggers die leeg terugkwamen uit Kyrgizie (Lisette telde er meer dan 60).
Vervolgens kwamen we in het niemandsland tussen Kyrgizie en China, totdat er na een paar kilometer de eerste Chinese grenscontrole was. Daar werden twee groepsgenoten geselecteerd die hun tas leeg moesten maken om te zien of er ongewenste zaken in zaten. Volgens onze reisbegeleider Jorrit doen ze dat vaak omdat ze zich vervelen en bijvoorbeeld ook wel eens willen zien wat er in de diverse tijdschriften staat. Hij vertelde dat er van de groep van Djoser die in mei van dit jaar dezelfde route gedaan heeft, door de douane gekeken is wat voor foto’s er op de digitale toestellen stonden, en welke bestanden op laptops die men bij zich had. Ditmaal ging de controle echter lekker snel. Daarna reden we door naar de formele grens (die op de pas van 3700 m hoogte ligt).
Na een kilometer of 7 over (alweer) een zeer smalle en hobbelige weg, kwamen we aan bij de slagboom van China, waar we op de Chinese bus moesten wachten die ons naar Kashgar zou brengen. Gelukkig bleven de Kyrgisische busjes samen met ons wachten, want het was best koud op die hoogte.
Tegen 14 uur kwam die Chinese bus en namen we afscheid van Adi en van onze busjeschauffeurs. Vervolgens was het ongeveer 100 km rijden tot de laatste Chinese grenscontrole. Die weg liep parallel aan een riviertje en werd aan beide zijden ingeklemd door hoge rotsen. Bepaalde delen van die route zagen er echt schitterend uit, maar niemand wilde het risico lopen dat een of andere grenswachter ons te pakken zou nemen bij het maken van een foto.
Bij deze laatste controle moesten we formulieren invullen en werden onze passen en visa gecontroleerd door ambtenaren die elk woord spelden, keken of het watermerk in de bladzijden van het paspoort wel klopte en of het visum niet eerst ergens anders heeft gezeten. Daarna kregen we een stempel (hoera!) en gingen onze tassen door de scanner. Daarmee waren we al bijna helemaal in China.
Het viel ons trouwens op dat in het mooie, nieuwe douanegebouw van China de toiletten, net als in bijvoorbeeld de restaurants in Kyrgizie, weer heel smering waren, stonken en nog nooit schoongemaakt leken.
Na een uurtje rijden kwamen we al in de buitenwijken van Kashgar en nog wat later kwamen we in het Qinibagh Hotel, in het centrum van Kashgar.
Omdat we bij de passage van de grens naar China over moesten schakelen op Beijing tijd (2 uur later dan in Kyrgizie) was het inmiddels 21:30 uur. We zijn toen maar snel gaan eten in het restaurant van het hotel, waar het wel weer lachen was met sommige Chinese methoden. Zo hadden 2 van onze groepsgenoten ietwat teveel besteld (5 gerechten), en ik meende dat ik een kop soep zou krijgen, maar kreeg een schaal met circa 3 liter soep. Omdat we met 6 personen waren, heeft uiteindelijk iedereen wel goed en lekker gegeten en was een groot gedeelte van het bestelde eten verorberd.
Daarna naar boven, naar onze grote hotelkamer met 2 heerlijk brede bedden en bijvoorbeeld shampoo, kammen, haardroger, waterkoker, zakjes thee, slofjes, en voldoende handdoeken. Jammer dat er niet altijd warm water is, dus soms moet je enkele pogingen doen voordat je onder de douche kunt. Er is ook internet op de kamer, dus hangt mijn laptopje nu met een kabel aan het Internet. En dat werkt prima. Kans dus om alle verslagen te plaatsen die o.a. tijdens het wachten bij de grens gemaakt zijn. Nadeel is wel dat je al snel veel te lang achter dat peeceetje zit en uiteindelijk toch pas laat in bed ligt. Terwijl dit zoveel lekkerder en handiger is dan ons bed in het yurtkamp…