Logeren in het yurtkamp

Zondag 12 september: van Naryn naar het Tash Rabat yurtkamp

Vanochtend bij het ontbijt hoorden we van de rest dat wij een goede keuze hadden gemaakt door in het hotel te eten: de anderen waren in twee groepjes in de stad wezen eten en hun conclusie was dat het daar niet veel soeps was. Terwijl wij best tevreden waren over het hotel eten.
Er stonden 2 busjes voor ons klaar waar we met z’n allen prima in pasten omdat het traject naar de Chinese grens niet te doen is voor onze grote bus. De eerste stop was bij de “supermarkt” om eten in te slaan voor de lunch in het yurtkamp en voor de dag daarna als we de grens over gaan. Toen alle cakejes, chips, cola en koekjes gekocht waren, was de veemarkt van At-Bashi de volgende stop. We gingen daar naartoe omdat we de zondagsmarkt in Kashgar moesten missen wegens de sluiting van de Chinese grens.
Nou, dat bleek een prima keuze: een uitgebreide veemarkt met vooral paarden, koeien en schapen, waar vele honderden mensen uit de omgeving druk aan het kijken, handelen en kopen waren. Er werd naar het gebit van de schapen gekeken en gekochte kalveren werden samen aan één paal gebonden. Een mooi schaap deed daar 3000 Som (= 50 Euro). En natuurlijk waren er kramen met touw, gereedschap, sjaslik, wodka, snoep, meloenen (soms rechtstreeks vanuit de auto waarin ze immers groeien) en verse broodjes. Maar het allermooiste waren de mensen: vele honderden mannen, vrouwen en kinderen uit de omgeving aldaar, en geen andere toeristen dan wij. De mensen vonden het geen enkel probleem om gefotografeerd te worden en een aantal vroeg er zelfs expliciet om. Ze wilden dan die foto’s hebben, dus we hebben al een aardige verzameling adressen van mensen daar aan wie we een afdruk gaan sturen. Met name de oudere mannen zagen er vaak prachtig uit: baard, verweerd gezicht en een mooie Kyrgisische hoed; kijk maar eens naar de bijgevoegde foto’s. Dat was echt een heel leuk uitstapje, dat naar onze mening het missen van de zondagsmarkt in Kashgar (want dat is dan de enige dag dat er veemarkt is in Kashgar) prima compenseert.
Daarna weer verder met onze 2 busjes, richting Tash Rabat yurtkamp. Dat was een ongeveer 2 uur rijden over een brede grevelweg met aardig wat gaten. Op een zeker moment bogen we van de hoofdweg af en reden tussen lage heuvels die allemaal bekleed lijken met berg-breed grastapijt. We zagen onderweg een megamarmot die met een noodgang haar holletje indook. Ze bleken te weten wat er ging gebeuren en liggen nu waarschijnlijk in winterslaap.
Onderweg zagen we meerdere yurt-kampen, maar het onze lag helemaal aan het einde van het dal, op 3100 m hoogte (in mijn mobieltje zit een GPS die me dat vertelde). Daar stonden 3 yurts, een metalen pipowagen, een toilet (2 gaten in de betonnen vloer) en een stenen huisje waarin een grote gastenkamer en een privé kamer van onze gastvrouw. Onze gastvrouw heeft 3 kinderen van anderhalf, twee en vijf jaar oud, en haar man is al enkele weken weg om elders te helpen met hooien. In de winter, als er dus geen gasten zijn, woont dat gezin in het stenen huis.
De yurts hadden respectievelijk 5, 6 en 7 slaapplaatsen: nette bedjes met een dik dekbed erop. Er zat boven in de yurt weer het traditionele rookgat, maar dat kon je gelukkig afsluiten met een lap vilt. En wat ook belangrijk was: er stond een kacheltje dat met gedroogde koeievla werd gestookt (wat trouwens niet stinkt tijdens het verwarmen). De harde wind stond recht op de ingang van onze yurt, dus hielden we die deur goed dicht. Nadeel was dat het dan ook overdag pikkedonker was in de yurt….
In de omgeving lopen grote kuddes schapen, koeien en paarden en je ziet overal herders op paarden om de boel de goede kant op te sturen. Naast de yurts een ijskoud beekje en verder was er niet zoveel te doen. En het waaide er flink….
Net nadat we aankwamen werd de lunch geserveerd in het stenen gebouwtje. Daar was de kachel aan, en we kregen een onvoorst3lbare hoeveelheid eten voorgeschoteld, met soep, brood, zoet beleg,fruit, salades, lekkere aubergine-kaas-tomaat hapjes,een wame groenteschotel, koffie en thee. En dat alles uit de keuken in de pipowagen! En het diner was zelfs nog uitgebreider. Petje af dat zij op zo’n afgelegen locatie dat voor elkaar krijgt.
We zijn nog wel naar een nabij gelegen gebouwtje geweest. Een karavanserai (rustpunt voor karavanen) uit de 12e eeuw als pleisterplaats voor de oude handelskaravanen, wat een beetje leek op de Krac Chevalier (Kruisvaardersburcht) die we verleden jaar in Syrië zagen. En buiten bij dat gebouw zat al die tijd dat wij binnen waren, een vrouwtje met wat souvenirs op ons te wachten (het was er ijskoud en waaide flink hard). En helaas voor haar, was er niets van onze gading bij.
Een paar mensen uit onze groep hebben nog een tochtje gemaakt op een paard, maar echt opschieten deed dat niet, want het paard wilde voortdurend eten en drinken. En enkele fanatiekelingen zijn nog zo’n heuvel beklommen. En wij hebben wat rond lopen hangen, totdat er twee auto’s stopten met een grote Kyrgisische familie die bij onze gastvrouw op bezoek kwamen. Ze wilden meteen dat Lisette van hen een foto zou maken, dus dat heeft ze gedaan. Ook die foto gaat richting Kyrgizie zodra we weer thuis zijn. Een van de mensen uit die groep kon goed Engels, en hij vertelde dat ze in Kyrgizie voor toeristen rondreizen per paard organiseerden. Dat kon vanaf enkele dagen, tot wel 70 dagen!
Met dit extra bezoek had onze gastvrouw naast ons als toerist, ook nog een man of 20 uit haar vriendenkring op bezoek….
Tijdens het diner hebben we alvast afscheid genomen van Adi, onze Kyrgisische gids, die tot aan de Chinese grens met ons meegaat. Hij vertelde nog een paar Kyrgisische legendes en zong een stukje uit de Manas legende. Gezellig en een goede manier om de tijd te passeren. Inmiddels was ook de generator ingeschakeld, zodat we in het eetzaaltje en in elke yurt een gloeilampje hadden.
Daarna was het bedtijd, en hebben we een boel kleren aangetrokken voordat we onder het dekbed gingen liggen. Dat was tegen 20:45 uur, want er was toch niks te doen, plus dat we de volgende dag er op tijd uit moesten. Lisette werd op een zeker moment wakker en meende dat ze al heel wat tijd geslapen had, maar het was toen pas kwart voor 11, dus nog een hele lange nacht te gaan…
Door al die koude moet iedereen nogal eens plassen (bij de dageraad was het in onze yurt 2 graden boven nul). En toen ik rond 02:00 uur even naar buiten ging, bleek dat het sneeuwde (de eerste sneeuw van de komende winter), en er lag al een dek van enkele centimeters… En tegen de ochtend was het nog wat witter. En er was voldoende licht, dus kon ik wat foto’s maken.