Van Kiva naar Buchara

Zondag 29 augustus: van Khiva naar Buchara in Oezbekistan

Vandaag stond er een lange busrit op de planning: van Khiva in Zuidoostelijke richting naar een van de andere mooie, historische steden in Oezbekistan. De afstand was een kleine 500 km, maar omdat de weg over grote delen slecht was, zou de reis circa 9 uur gaan duren.
Na het vroege ontbijt vertrokken we dan ook al om 07:00 uur. In de bus ook onze beide zieke groepsleden, die de vorige dag de hele dag op bed hadden doorgebracht. De rest was allemaal weer in orde.
Niet lang nadat we de dikke stadsmuren van Khiva achter ons hadden gelaten, zagen we de katoenvelden langs de weg: onafzienbaar veel en ver. Miljoenen bolletjes witte katoen; andere kleuren hebben we tot dusver nog niet gezien. En de weg kreeg meer en meer gaten, zodat de chauffeur soms al slalommend om de gaten moest rijden.
De tocht voerde door de Kyzylkum woestijn, waar we honderden kilometers niets anders zagen dan zand, wat grijsgroene struiken en af en toe een soort grijze springmuis. Verder reden we zo ongeveer parallel aan de spoorlijn, die er trouwens niet echt strak bij ligt. En we reden, vreemd genoeg, parallel aan een brede rivier, de Amurdar Ja. Je zou dan verwachten dat er in de buurt van die rivier veel bomen en struiken zouden staan, maar dat was absoluut niet het geval: binnen 2 meter van de oever was de woestijn weer woestijn. En in die 2 meter zag je alleen wat gras.
Onderweg zijn we een paar keer gestopt, maar dan zaten we al snel weer in de bus, want buiten was het knap heet (al gaf de thermometer “slechts” 38 graden Celcius aan).
Onderweg zijn we gestopt bij een van de weinige wegrestaurantjes, waar we soep en sommige een sjasliek gegeten hebben.
In de woestijn werd parallel aan de huidige weg gewerkt aan een nieuwe weg. Dat betekende veel vrachtwagens met zand (maar daar hoefde je niet ver voor te rijden) en talloze bulldozers om dat zand heen en weer te schuiven. Toen we in de buurt van Buchara kwamen was men bijna gereed met het eerste deel van de nieuwe weg.
Lisette wist nog te melden dat er op de kaart ook kameeltjes stonden afgebeeld op onze route, om aan te geven dat we nu daadwerkelijk de voormalige Zijderoute volgden. Daar hebben ze dus ooit gelopen, die honderden karavanen…
We waren rond 17:00 uur in Buchara (dus na 10 uur onderweg geweest te zijn) en het was een weldaad om in onze kamer de airco aan te kunnen zetten en even bij te komen. Heel veel opfrissen lukte niet, want er was tijdelijk even geen water, maar met een vochtig doekje en met schone kleren aan, voelde je je toch alweer heel wat beter.
Een uurtje later zijn we op pad gegaan naar een restaurant. Daarbij kwamen we bij een soort ringvormig openlucht restaurant rondom de grootste van de vele wateropslag vijvers van Buchara, de Lyab-i-hauz. Die vijvers zijn in de jaren dertig van de vorige eeuw door de Russen onderling gekoppeld, zodat het stromend in plaats van stilstaand water werd. Bovendien hebben de Russen toen hier de moerassen gedempt. Hierdoor steeg de gemiddelde leeftijd van de inwoners van Buchara meteen spectaculair omdat daardoor allerlei besmettelijke ziektes en malaria werden teruggedrongen.
Het eten bij die vijver was lekker, en we hebben gezellig gekletst. Een van onze groepsleden heeft ook nog een jasje gekocht, wat nog wel wat gewijzigd moest worden, maar wat haar leuk stond. Toen in het hotel nog een verslag naar jullie gemaild (was niet duur en geen afzonderlijke kosten per megabyte) en toen lekker naar bed….