Van Samarkand naar Tashkent, beiden in Oezbezistan
Door: Frits
Blijf op de hoogte en volg Frits en Lisette
02 September 2010 | Oezbekistan, Tashkent
Donderdag 2 september: Vanuit Samarkand naar Tashkent.
Vandaag was weer een reisdag: van Samarkand naar de hoofdstad van Oezbekistan, Tashkent. De totale afstand was circa 350 km, wat 5 uur zou gaan duren.
Het eerste deel van de rit ging snel en comfortabel over een vierbaans weg, maar toen we in bergachtige streken kwamen, koos de chauffeur een secundaire weg omdat de bus steile hellingen niet kan trekken. En dan gaat het ineens veel langzamer, plus dat er dan weer onverwachte gaten in de weg opduiken. Maar anderzijds is er weer veel meer te zien. Zo zijn we onderweg gestopt bij een school om wat foto’s te maken van de kinderen in hun zwart-witte schoolkledij. Geen uniformen, want je ziet een boel onderlinge verschillen. Het meest opvallende is echter dat ze er ontzettend netjes en verzorgd op staan. De jongetjes allemaal in nette broek en witte blouse en soms zelfs in kompleet driedelig kostuumpje inclusief stropdas en de meisjes met schitterende grote tule strikken in hun haar. En kennelijk hadden er minstens een aantal voldoende zakgeld om in een winkeltje een zakje chips of zo te kopen.
Tot dusver hadden we nog nergens gezien hoe meloenen (de groen gestreepte en de gele) hier groeien, maar nu zijn we erachter. Ze groeien op de achterbanken van Wolga auto’s en soms zelfs op het aanhangertje achter die auto’s. Heel bijzonder….
Net als in Turkmenistan ziet het er hier in Oezbekistan allemaal best wel schoon uit, en bij onze koffiestop waren er zelfs hele schone toiletten (iets wat je ook hier niet overal ziet). Er werd bij die koffiestop ook kefir (soort drinkyoghurt) verkocht, wat wel lekker is voor mij als fanatieke karnemelk drinker… Op zo’n vakantie bouw je namelijk een groot yoghurt tekort op, want er is volgens mij geen ander land waar je zoveel melkproducten kunt krijgen als in Nederland. Is dit nu een geval van Heimwee?
Omdat pinnen hier in Oezbekistan niet kan, heeft iedereen steeds zoveel cash geld bij zich dat je het op allerlei plekken moet stoppen. Vanochtend meldde een van onze groepsleden dat hij in zijn bagage nog 100.000 Som (50 Euro) had gevonden en of er iemand nog Soms nodig had, dus die waren al snel weer doorverkocht….
Vandaag heb ik bij een officieel wisselkantoor Dollars gewisseld omdat wij net nog wat Som tekort kwamen. Op straat krijg je voor een Dollar circa 2000 Som, maar bij de bank slechts 1632. Maar goed, daar zitten dan 2 meisjes voor in een klein kantoortje, en een slaperige agent die daar dan nog eens over waakt.
Ons hotel in Tashkent lag ergens in een buitenwijk, dus snel even ergens heen lopen was er niet bij. Gelukkig zijn er taxi’s. Daarmee hebben we ons naar een museum laten brengen waar we de grote Koran hebben gezien die in het jaar 700 is geschreven en die in 1400 naar Samarkand is gekomen. In Samarkand lag die op een hele grote stenen boekenstandaard, waar ze van denken dat vrouwen er 3 keer onderdoor moeten kruipen om zo zwanger te worden. Nu lag ie veel veiliger in het museum, maar helaas mochten er geen foto’s van gemaakt worden.
Vervolgens zijn we naar de overdekte markt gewandeld, waar gewoontegetrouw weer heel veel spullen verkocht werden. En daar konden we diverse mooie mensen op de foto zetten, zonder dat de hier en daar aanwezige agenten daar verder iets van leken te vinden. Vanaf de markt hebben we de metro genomen. Dat was leuk, omdat elk station in een eigen unieke stijl is vormgegeven; degenen die al eens in Moskou waren geweest, gaven aan dat het veel leek op hoe het er daar uitziet. Helaas ook daar geen foto’s van mogen maken.
Volgende halte waren een paar pleinen en fraaie parken met fonteinen inclusief een weer ander beeld van Timor Lenk. En daarna eindelijk weer eens een goed bakje lekkere koffie gehad.
Toen per taxi terug naar het hotel en van daaruit in het hotelbusje naar restaurant Sim Sim. Dat busje vermeldde nog het opschrift “Tuinaanleg” en kwam uit Mariaheide. Zo zie je maar hoe ver een derdehands busje kan komen….
Restaurant Sim Sim was een behoorlijk chique tent, waar dankzij de hotel receptie al een tafel voor 9 gereed stond. Het eten was heerlijk, de entourage schitterend, een vrolijk orkestje en de bediening vriendelijk maar niet altijd begrijpbaar en de prijzen vielen mee. Uiteindelijk waren we elk circa 8 Euro kwijt, inclusief drank. Wat jammer was, was dat men drie kooitjes had hangen waarin elk één “Kohliek” (vogel) zat. Die beestjes waren zo groot als een kleine kip en hadden net voldoende ruimte om hun staart te keren in dat kooitje. Wreed…
Na het eten waren er in een vloek en een zucht enkele taxi’s geregeld en waren we rond 22 uur terug in het hotel. Daar heb ik nog geprobeerd om via de WiFi (= draadloos internet) van het hotel foto’s te plaatsen, maar dat lukte niet. Bovendien bleek dat mijn USB stick (die ik in het vorige hotel gebruikt had op hun computer) helemaal vol met virussen zat. Gelukkig bleek mijn laptop niet besmet te zijn. Het lukte me de volgende ochtend vroeg wel om het verslag te plaatsen door mijn tekst en foto’s via een geheugenkaartje van mijn camera in te voeren in de vaste PC van het hotel. Dat was binnen een kwartiertje gepiept.
Tot zover donderdag 2 september….
Vandaag was weer een reisdag: van Samarkand naar de hoofdstad van Oezbekistan, Tashkent. De totale afstand was circa 350 km, wat 5 uur zou gaan duren.
Het eerste deel van de rit ging snel en comfortabel over een vierbaans weg, maar toen we in bergachtige streken kwamen, koos de chauffeur een secundaire weg omdat de bus steile hellingen niet kan trekken. En dan gaat het ineens veel langzamer, plus dat er dan weer onverwachte gaten in de weg opduiken. Maar anderzijds is er weer veel meer te zien. Zo zijn we onderweg gestopt bij een school om wat foto’s te maken van de kinderen in hun zwart-witte schoolkledij. Geen uniformen, want je ziet een boel onderlinge verschillen. Het meest opvallende is echter dat ze er ontzettend netjes en verzorgd op staan. De jongetjes allemaal in nette broek en witte blouse en soms zelfs in kompleet driedelig kostuumpje inclusief stropdas en de meisjes met schitterende grote tule strikken in hun haar. En kennelijk hadden er minstens een aantal voldoende zakgeld om in een winkeltje een zakje chips of zo te kopen.
Tot dusver hadden we nog nergens gezien hoe meloenen (de groen gestreepte en de gele) hier groeien, maar nu zijn we erachter. Ze groeien op de achterbanken van Wolga auto’s en soms zelfs op het aanhangertje achter die auto’s. Heel bijzonder….
Net als in Turkmenistan ziet het er hier in Oezbekistan allemaal best wel schoon uit, en bij onze koffiestop waren er zelfs hele schone toiletten (iets wat je ook hier niet overal ziet). Er werd bij die koffiestop ook kefir (soort drinkyoghurt) verkocht, wat wel lekker is voor mij als fanatieke karnemelk drinker… Op zo’n vakantie bouw je namelijk een groot yoghurt tekort op, want er is volgens mij geen ander land waar je zoveel melkproducten kunt krijgen als in Nederland. Is dit nu een geval van Heimwee?
Omdat pinnen hier in Oezbekistan niet kan, heeft iedereen steeds zoveel cash geld bij zich dat je het op allerlei plekken moet stoppen. Vanochtend meldde een van onze groepsleden dat hij in zijn bagage nog 100.000 Som (50 Euro) had gevonden en of er iemand nog Soms nodig had, dus die waren al snel weer doorverkocht….
Vandaag heb ik bij een officieel wisselkantoor Dollars gewisseld omdat wij net nog wat Som tekort kwamen. Op straat krijg je voor een Dollar circa 2000 Som, maar bij de bank slechts 1632. Maar goed, daar zitten dan 2 meisjes voor in een klein kantoortje, en een slaperige agent die daar dan nog eens over waakt.
Ons hotel in Tashkent lag ergens in een buitenwijk, dus snel even ergens heen lopen was er niet bij. Gelukkig zijn er taxi’s. Daarmee hebben we ons naar een museum laten brengen waar we de grote Koran hebben gezien die in het jaar 700 is geschreven en die in 1400 naar Samarkand is gekomen. In Samarkand lag die op een hele grote stenen boekenstandaard, waar ze van denken dat vrouwen er 3 keer onderdoor moeten kruipen om zo zwanger te worden. Nu lag ie veel veiliger in het museum, maar helaas mochten er geen foto’s van gemaakt worden.
Vervolgens zijn we naar de overdekte markt gewandeld, waar gewoontegetrouw weer heel veel spullen verkocht werden. En daar konden we diverse mooie mensen op de foto zetten, zonder dat de hier en daar aanwezige agenten daar verder iets van leken te vinden. Vanaf de markt hebben we de metro genomen. Dat was leuk, omdat elk station in een eigen unieke stijl is vormgegeven; degenen die al eens in Moskou waren geweest, gaven aan dat het veel leek op hoe het er daar uitziet. Helaas ook daar geen foto’s van mogen maken.
Volgende halte waren een paar pleinen en fraaie parken met fonteinen inclusief een weer ander beeld van Timor Lenk. En daarna eindelijk weer eens een goed bakje lekkere koffie gehad.
Toen per taxi terug naar het hotel en van daaruit in het hotelbusje naar restaurant Sim Sim. Dat busje vermeldde nog het opschrift “Tuinaanleg” en kwam uit Mariaheide. Zo zie je maar hoe ver een derdehands busje kan komen….
Restaurant Sim Sim was een behoorlijk chique tent, waar dankzij de hotel receptie al een tafel voor 9 gereed stond. Het eten was heerlijk, de entourage schitterend, een vrolijk orkestje en de bediening vriendelijk maar niet altijd begrijpbaar en de prijzen vielen mee. Uiteindelijk waren we elk circa 8 Euro kwijt, inclusief drank. Wat jammer was, was dat men drie kooitjes had hangen waarin elk één “Kohliek” (vogel) zat. Die beestjes waren zo groot als een kleine kip en hadden net voldoende ruimte om hun staart te keren in dat kooitje. Wreed…
Na het eten waren er in een vloek en een zucht enkele taxi’s geregeld en waren we rond 22 uur terug in het hotel. Daar heb ik nog geprobeerd om via de WiFi (= draadloos internet) van het hotel foto’s te plaatsen, maar dat lukte niet. Bovendien bleek dat mijn USB stick (die ik in het vorige hotel gebruikt had op hun computer) helemaal vol met virussen zat. Gelukkig bleek mijn laptop niet besmet te zijn. Het lukte me de volgende ochtend vroeg wel om het verslag te plaatsen door mijn tekst en foto’s via een geheugenkaartje van mijn camera in te voeren in de vaste PC van het hotel. Dat was binnen een kwartiertje gepiept.
Tot zover donderdag 2 september….
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
