Natuurpark in Kazachstan

Zaterdag 4 september: Natuurpark in Aksu Djabagly, Kazachstan

Vandaag mochten we uitslapen want er was pas om 08:30 uur ontbijt. Toen stond er om 09:30 uur een Russisch busje voor ons klaar om ons circa 20 kilometer verder te brengen, naar de ingang van het Aksu Djabagly natuurpark. Dat is het oudste park van Kazachstan, ongeveer 30 x 40 km groot, met daar doorheen een grote kloof van ongeveer 300 m diep.
Niet iedereen ging mee want er was iemand ziek, iemand anders had last van haar rug en de twee oudsten van onze groep zagen dat ook even niet zitten. Wel gingen er nog 2 andere gasten uit het hotel mee. We werden begeleid door Svetlana, een Russische natuurgids, plus een van haar studenten.
Het was een fascinerende rit, de berg op. Een weg vol met hele grote kuilen, een busje dat misschien nog wel gebruikt is tijdens de Russische revolutie en onderweg een keer stoppen om de motor af te laten koelen. Links en rechts heuvels met enorme brintavelden, ongemaaid hooi en soms alleen maar keien. We zagen grote kuddes paarden, die voor een aantal families door één herder / cowboy werden gehoed. Ook waren er kuddes schapen en koeien.
Aangekomen bij de ingang van het natuurpark moest het busje blijven staan, maar het pad de kloof in was vlakbij. Ondanks mijn niet al te beste knieën ben ik een eind meegegaan, tot op 1/3 van de 300 m die je daar kunt afdalen. De rest ging verder naar beneden. Ik ben weer naar boven gelopen en heb daar met de assistent ranger zitten kletsen. Dat was een knul van bijna 30, die daar al 4 jaar werkte. Hij vertelde dat hij en zijn 85 collega’s met name druk zijn met het bestrijden van stropers. En in het toeristen seizoen met het begeleiden van bezoekers. En als iemand tijdens de wandeltocht in de kloof bijvoorbeeld zijn been zou breken, dan kan hij ze met het paard ophalen. Hij verdient ongeveer 125 Euro per maand, is getrouwd en is op zijn vijfde besneden (vertelde hij spontaan, waarbij hij toevoegde dat dat veel pijn deed en lang duurde voordat die pijn over was).
Helemaal beneden in de kloof heeft het groepje even lekker bij de rivier gezeten om weer bij te komen. Het water was maar een graad of 8 en lekker fris om te drinken. Iedereen kon daar zijn/haar flesjes weer vullen voor de terugtocht. Het teruglopen vergde ongeveer 75 minuten, dus dat viel niet tegen, lopend van schaduwplek naar schaduwplek. Opvallen was dat onze rokende reisbegeleider veel eerder terug was dan de rest van de groep; hij is getraind door de wandel- en fietsreizen….
Toen iedereen weer boven was, haalde onze natuurlgids de picknick uit de bus. Er was voor iedereen een bakje met gort en een lekker visje, brood, water, thee, koffie en Russische Twix.
Vervolgens weer in het hotseknotse busje naar beneden, waarbij we ook nog in een dorpje gestopt zijn omdat onze natuurgids ons paardenmelk , al dan niet gefermenteerd, wilde laten proeven. We kwamen terecht bij het plaatselijke schoolhoofd, maar zijn vrouw had gelukkig ook vers brood met zelfgemaakte zoute boter wat heerlijk smaakte. Het schoolhoofd had 40 kinderen op school, verdeeld over 9 klassen. De pensioenleeftijd voor leraren hier is 63 jaar. Hij en zijn vrouw hadden 3 dochters en 2 zonen. Alleen de jongste dochter was nog thuis, en ze hadden 5 kleinkinderen, waarvan eentje bij hen in huis was: een verlegen meisje van een jaar. Ook hebben we het erover gehad hoe al die Duitsers en Koreanen hier terecht zijn gekomen. En het schoolhoofd vertelde dat er ruim 20 jaar geleden Nederlandse landbouwdeskundigen zijn geweest om hen te helpen met de aardappelteelt; deze brachten toen pootaardappelen mee.. Sindsdien kampen ze hier met de coloradokever! Toen we vertelden dat die in Nederland zijn uitgeroeid, wilde het schoolhoofd dat bestrijdingsmiddel ook hebben….
Bij ons vertrek hebben we hen hartelijk bedankt voor de gastvrijheid, en beloofd om via de natuurgids wat foto’s op te sturen.
Het liep al tegen zessen toen we terugkeerden in het pension, dus een wandeling in het dorp zat er niet meer in. De dag werd afgesloten met weer een heerlijk diner. Toen nog even geprobeerd om een verslag op het internet te zetten, maar de verbinding in het kantoortje van het pensionhoofd was zó langzaam dat we dat maar hebben opgegeven.
Toen snel naar bed, want de volgende dag was weer een reisdag….