Dinsdag in Karakol
Door: Frits en Lisette
Blijf op de hoogte en volg Frits en Lisette
07 September 2010 | Kyrgizië, Karakol
Dinsdag 7 september Karakol
Vandaag zijn Frits en ik opgesplitst: hij is meegegaan met de truck om 8 uur naar de hooggelegen warm waterbronnen en zal daar later zelf wel over berichten.
Ik heb een beetje uitgeslapen, lekker haren gewassen enz. en ben om 9.30 uur met Jan en Roelie gaan ontbijten en samen zijn we daarna de stad in gelopen.
Karakol is een overwegend Russisch stadje met 80.000 inwoners en een 19e eeuwse koloniale sfeer. Veel jeugd op weg naar school, ook hier de kindertjes met grote witte strikken en nette pakjes aan. Ook hier veel oudere studenten in het park te midden van de universiteit gebouwen. Daar wel modernere kleding, maar ook super netjes en zelfs met deze temperaturen panty’s aan en zelfs regelmatig netkousen onder de strakke zwarte rokjes! De wegen zijn breed en het is een eenvoudig stratenplan. Eerst de Dungan moskee bezocht, dit is een moskee van de Chinese bevolking die hier eind vorige eeuw heen vluchtte en nog steeds woont. De moskee is gebouwd tussen 1907 en 1910 en dat is gedaan zonder een enkele spijker en hij lijkt eigenlijk wel meer op een boeddhistische tempel.
Toevallig kwamen we op onze wandeling langs het restaurant van gister en hebben er even koffie en thee gedronken, waarna we op de kleine bazaar een broodje hebben gekocht.
Volgende stop was de Russisch Orthodoxe Drie-eenheids Kathedraal, een fraai houten gebouw dat net toen wij er waren werd geopend. Zo konden we de schitterend onderhouden binnenkant ook even bewonderen. Via de schaduwrijke flaneerlanen van de jeugd weer terug gewandeld naar het hotel, waar ik nu heerlijk in de schaduw op het terras het verslag zit te schrijven. Vakantiegevoel…..
Zoals Lisette al aangaf, zaten wij om 08:00 uur in een oude Russische legertruck die gebruikt wordt voor tochten langs moeilijke wegen. Dat ding heeft 6 enorme wielen, een zware dieselmotor (rijdt 1 op 2,5) en is niet echt comfortabel. Maar wel leuk om mee te maken, plus dat het de enige manier was om in het fraaie dal buiten Karakol te komen. Het eerste halfuurtje was geen centje pijn omdat dat nog over een gewone weg ging. Maar toen kwamen we op het pad dat parallel loopt aan een snelstromende bergbeek, en net als in de beek, lagen er op het pad overal keien in vele formaten. Soms voelde je er niet veel van, maar af en toe kwamen we los van onze stoelen….
Er was vanuit ons passagierscompartiment (dat rode ding) een spraakverbinding met de cabine, dus als we wilden stoppen, moesten we dat via de microfoon vragen. En dat hebben we heel wat keren gedaan, want het was er echt schitterend! Glooiende heuvels, met verderop de echt hoge bergen (boven 5000 m, met nog sneeuw erop). Grazige weiden met schapen en koeien, en hier en daar een herder of cowboy die zijn kudde hoedde. Het eindpunt was een plek waar je in een warmwaterbron kon badderen: er was water van 55 graden en van 45 graden, beiden met een zwavelgeurtje. Ik heb me er niet aan gewaagd, maar een deel van de groep wel. Die vonden het heerlijk, al bleek dat alle zilveren ringen verkleurden naar “goud”.
De meeste huizen in dat dal werden in de winter niet bewoond, maar er zijn enkele gezinnen die er ook de winter doorbrengen. Je zit daar op ruim 2500 m hoogte, en er ligt dan meer dan 2 meter sneeuw. Lekker rustig, dat wel…
In de zomer is het er veel drukker omdat deze locatie veel gebruikt wordt als uitvalsbasis voor tochten naar de hogere bergen. Door de revolutie in Kyrgizie eerder dit jaar, de onlusten in het zuiden en door de crisis was het er nu heel rustig. We troffen er nog wel een Kyrgisische cameraploeg die bezig was met een promo film over het land. Ik werd daarbij nog kort geïnterviewd over waarom ik in Kyrgizie op vakantie was, en onze hele groep mocht voor de camera “Welcome to Kyrgistan” zeggen. Het filmpje zou ook op internet komen, dus thuis maar eens zoeken….
Vlakbij de warmwaterbron was een guesthouse, waar we een bakje koffie zijn wezen drinken en onze meegebrachte lunch hebben opgegeten. Die man vertelde hoe hij daar op marmotten jaagt. Die beesten zijn ruim een halve meter lang en aan het eind van de zomer flink vet. Soms schiet hij ze of vangt ze met een strik, maar de meest subtiele manier was om bij een hol van de marmotten een paar grote sjaslikpennen te steken met de spitse punt naar buiten gericht. Dan ga je zitten wachten totdat de marmotten uit hun hol komen, en als het zover is, roep je ineens heel hard “boe”. De marmotten schrikken dan en rennen als een gek hun hol in, waarbij ze dan op de sjaslikpennen stuiten. De man van het guesthouse had de vorige dag nog ruim 2 liter vet uit een gedode marmot weten te halen, en dat spul is goed voor je huid en prima geschikt als massage olie.
Voor de terugweg was afgesproken dat de truck om 14:15 uur weer zou starten richting dal, en wij konden al eerder te voet in die richting lopen. Hij zou ons dan onderweg oppikken. Wij hebben maar een klein stuk gelopen, totdat we bij een vijfsprong kwamen, vol met sporen van die grote trucks. Omdat we niet wisten welk pad het juiste was, hebben we daar zitten wachten totdat de truck kwam. Andere mensen van onze groep waren echter al doorgelopen, en hadden er flink de sokken in gezet. De truck schoot niet echt hard op omdat hij bij het dalen voordurend moest remmen en terugschakelen. Zodoende ging hij nauwelijks sneller dan stapvoets. De twee laatste wandelaars waren dan ook net het dal uit toen we hen inhaalden. Tegen 16:30 uur waren we weer terug in het hotel.
Rond 17:00 uur zijn we toen nog met een hele groep naar het Przewalski Museum gegaan. Dat ligt even buiten Karakol, en deze professor is daar ook begraven. Hij leefde van 1839 tot 1888, en is bij ons beroemd geworden omdat hij het Mongoolse Oerpaard beschreven heeft, wat later naar hem is vernoemd. En we kennen hem natuurlijk uit het Groot Dictee der Nederlandse Taal. In het museum werd duidelijk dat hij daarnaast ook nog een aantal ontdekkingsreizen gemaakt heeft richting China. Het was dan ook een interessant uitstapje.
De avond werd afgesloten met een diner in het meest sfeerloze restaurant waar we deze reis gegeten hebben, waar het eten wel heel erg lekker was. Toen nog een verslag op internet gezet en dan naar ons heerlijke bed….
Vandaag zijn Frits en ik opgesplitst: hij is meegegaan met de truck om 8 uur naar de hooggelegen warm waterbronnen en zal daar later zelf wel over berichten.
Ik heb een beetje uitgeslapen, lekker haren gewassen enz. en ben om 9.30 uur met Jan en Roelie gaan ontbijten en samen zijn we daarna de stad in gelopen.
Karakol is een overwegend Russisch stadje met 80.000 inwoners en een 19e eeuwse koloniale sfeer. Veel jeugd op weg naar school, ook hier de kindertjes met grote witte strikken en nette pakjes aan. Ook hier veel oudere studenten in het park te midden van de universiteit gebouwen. Daar wel modernere kleding, maar ook super netjes en zelfs met deze temperaturen panty’s aan en zelfs regelmatig netkousen onder de strakke zwarte rokjes! De wegen zijn breed en het is een eenvoudig stratenplan. Eerst de Dungan moskee bezocht, dit is een moskee van de Chinese bevolking die hier eind vorige eeuw heen vluchtte en nog steeds woont. De moskee is gebouwd tussen 1907 en 1910 en dat is gedaan zonder een enkele spijker en hij lijkt eigenlijk wel meer op een boeddhistische tempel.
Toevallig kwamen we op onze wandeling langs het restaurant van gister en hebben er even koffie en thee gedronken, waarna we op de kleine bazaar een broodje hebben gekocht.
Volgende stop was de Russisch Orthodoxe Drie-eenheids Kathedraal, een fraai houten gebouw dat net toen wij er waren werd geopend. Zo konden we de schitterend onderhouden binnenkant ook even bewonderen. Via de schaduwrijke flaneerlanen van de jeugd weer terug gewandeld naar het hotel, waar ik nu heerlijk in de schaduw op het terras het verslag zit te schrijven. Vakantiegevoel…..
Zoals Lisette al aangaf, zaten wij om 08:00 uur in een oude Russische legertruck die gebruikt wordt voor tochten langs moeilijke wegen. Dat ding heeft 6 enorme wielen, een zware dieselmotor (rijdt 1 op 2,5) en is niet echt comfortabel. Maar wel leuk om mee te maken, plus dat het de enige manier was om in het fraaie dal buiten Karakol te komen. Het eerste halfuurtje was geen centje pijn omdat dat nog over een gewone weg ging. Maar toen kwamen we op het pad dat parallel loopt aan een snelstromende bergbeek, en net als in de beek, lagen er op het pad overal keien in vele formaten. Soms voelde je er niet veel van, maar af en toe kwamen we los van onze stoelen….
Er was vanuit ons passagierscompartiment (dat rode ding) een spraakverbinding met de cabine, dus als we wilden stoppen, moesten we dat via de microfoon vragen. En dat hebben we heel wat keren gedaan, want het was er echt schitterend! Glooiende heuvels, met verderop de echt hoge bergen (boven 5000 m, met nog sneeuw erop). Grazige weiden met schapen en koeien, en hier en daar een herder of cowboy die zijn kudde hoedde. Het eindpunt was een plek waar je in een warmwaterbron kon badderen: er was water van 55 graden en van 45 graden, beiden met een zwavelgeurtje. Ik heb me er niet aan gewaagd, maar een deel van de groep wel. Die vonden het heerlijk, al bleek dat alle zilveren ringen verkleurden naar “goud”.
De meeste huizen in dat dal werden in de winter niet bewoond, maar er zijn enkele gezinnen die er ook de winter doorbrengen. Je zit daar op ruim 2500 m hoogte, en er ligt dan meer dan 2 meter sneeuw. Lekker rustig, dat wel…
In de zomer is het er veel drukker omdat deze locatie veel gebruikt wordt als uitvalsbasis voor tochten naar de hogere bergen. Door de revolutie in Kyrgizie eerder dit jaar, de onlusten in het zuiden en door de crisis was het er nu heel rustig. We troffen er nog wel een Kyrgisische cameraploeg die bezig was met een promo film over het land. Ik werd daarbij nog kort geïnterviewd over waarom ik in Kyrgizie op vakantie was, en onze hele groep mocht voor de camera “Welcome to Kyrgistan” zeggen. Het filmpje zou ook op internet komen, dus thuis maar eens zoeken….
Vlakbij de warmwaterbron was een guesthouse, waar we een bakje koffie zijn wezen drinken en onze meegebrachte lunch hebben opgegeten. Die man vertelde hoe hij daar op marmotten jaagt. Die beesten zijn ruim een halve meter lang en aan het eind van de zomer flink vet. Soms schiet hij ze of vangt ze met een strik, maar de meest subtiele manier was om bij een hol van de marmotten een paar grote sjaslikpennen te steken met de spitse punt naar buiten gericht. Dan ga je zitten wachten totdat de marmotten uit hun hol komen, en als het zover is, roep je ineens heel hard “boe”. De marmotten schrikken dan en rennen als een gek hun hol in, waarbij ze dan op de sjaslikpennen stuiten. De man van het guesthouse had de vorige dag nog ruim 2 liter vet uit een gedode marmot weten te halen, en dat spul is goed voor je huid en prima geschikt als massage olie.
Voor de terugweg was afgesproken dat de truck om 14:15 uur weer zou starten richting dal, en wij konden al eerder te voet in die richting lopen. Hij zou ons dan onderweg oppikken. Wij hebben maar een klein stuk gelopen, totdat we bij een vijfsprong kwamen, vol met sporen van die grote trucks. Omdat we niet wisten welk pad het juiste was, hebben we daar zitten wachten totdat de truck kwam. Andere mensen van onze groep waren echter al doorgelopen, en hadden er flink de sokken in gezet. De truck schoot niet echt hard op omdat hij bij het dalen voordurend moest remmen en terugschakelen. Zodoende ging hij nauwelijks sneller dan stapvoets. De twee laatste wandelaars waren dan ook net het dal uit toen we hen inhaalden. Tegen 16:30 uur waren we weer terug in het hotel.
Rond 17:00 uur zijn we toen nog met een hele groep naar het Przewalski Museum gegaan. Dat ligt even buiten Karakol, en deze professor is daar ook begraven. Hij leefde van 1839 tot 1888, en is bij ons beroemd geworden omdat hij het Mongoolse Oerpaard beschreven heeft, wat later naar hem is vernoemd. En we kennen hem natuurlijk uit het Groot Dictee der Nederlandse Taal. In het museum werd duidelijk dat hij daarnaast ook nog een aantal ontdekkingsreizen gemaakt heeft richting China. Het was dan ook een interessant uitstapje.
De avond werd afgesloten met een diner in het meest sfeerloze restaurant waar we deze reis gegeten hebben, waar het eten wel heel erg lekker was. Toen nog een verslag op internet gezet en dan naar ons heerlijke bed….
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
