Van Karakol naar Tamga

Woensdag 8 september: van Karakol naar Tamga

Vandaag was een rustige dag: we vertrokken om 09:00 uur uit ons uitstekende hotel Amir en na anderhalf uur rijden waren we al bij de eerste stop. Dat was een rotsformatie “het gebroken hart”, die inderdaad op een hart met een barst lijkt. Daar kwam een oud vrouwtje voorbij die blauwe sloffen en groene sokken aan had. Onze groepsgenoot Casper maakte daar een opmerking over in de trant van “kijk, ton sur ton”, maar hijzelf droeg een groen t-shirt en een blauwe handdoek om zijn nek. Het vrouwtje vond het wel leuk om met Casper op de foto te gaan….
Vervolgens stond er een wandeling van 2,5 uur op het programma in een mooi dal. Wat dat betreft: voor mij als niet-wandelaar begint deze vakantie toch wel heel erg iets van een wandelvakantie te worden. Het zou mooi zijn als dat weer omgebogen kan worden naar een gewone rondreis….
Het was echter wel een schitterende wandeling, evenwijdig aan een snelstromende rivier. Aan het einde van die tocht zouden we bij yurts (tenten van nomaden) komen en zouden er diverse kuddes zijn. De inschatting van Jorrit was dat de totale wandeling (heen en terug) 2,5 uur zou zijn, maar dat viel hem tegen. Daarop heeft hij een busje geregeld dat de route afreed. Daarin zaten de mensen die geen zin hadden om helemaal naar het eind te lopen. Toen dat busje ons passeerde, zijn ook Lisette en ik ingestapt, net als het overgrote deel van de groep. Toen we bij het einde aankwamen, stonden daar inderdaad enkele yurts, waren er kuddes schapen en liepen er paarden rond. En het landschap was er prachtig. We konden bij één van die yurts de hele boel bekijken bij een leuke jongedame wiens echtgenoot ergens bij de kuddes was. We zagen hoe ze wonen en koken. En later hoorden we dat ze voor zo’n staanplaats elk jaar 5000 Sol (= 100 Euro) moeten betalen aan de gemeente). Ze staan daar de hele lente, zomer en een deel van de herfst. We zagen ook al enkele yurts die werden afgebroken voor de winter, die hier binnenkort losbarst. In ons pension is het ’s avonds ook niet meer dan 15 graden, wat een dikke trui scheelt met de temperaturen in bijvoorbeeld Khiva.
De koeien hier hebben allemaal bijzondere oren: het is net of ze er langharige wollen handschoenen aan hebben zitten. Leuk om te zien en vast nodig in het koude seizoen….
Op de terugweg kwam ik nog langs een aantal mannen die bezig waren om een paar grote boomstronken in stukken te zagen. Ze wilden graag op de foto en ik kreeg hun adres om de foto op te sturen. Eens kijken of dat ze die dan inderdaad gaan ontvangen….
Vlak voor ons vertrekpunt hebben we nog de “7 stieren” bewonderd: 7 rode rotsen, waarover een Kyrgisische legende bestaat. Tijdens de lunch bleek dat een van onze groepsleden op de terugweg gevallen was en in haar gezicht beschadigd was geraakt. Lisette heeft toen nog medische hulp verleend bij het schoonmaken en desinfecteren met dettol. Inmiddels gaat het weer goed met haar, maar haar gezicht ziet er nog wel wat gehavend uit….
Rond 15 uur arriveerden we in Tamga, liggend aan de zuidzijde van het Issyk Kul Meer. Ditmaal zitten we ook weer in een pension, in een zijstraatje van deze plaats. Een echt centrum hebben we trouwens niet kunnen vinden: er zijn aardig wat straatjes en een paar winkels, maar veel meer valt er niet te beleven.
Lisette en ik hebben een vrij kleine kamer, met 2 eenpersoons bedden, een kast, een tafel en twee krukjes. Er is een grote lamp en een stopcontact. Toilet en badkamer zijn elders in het gebouw en moeten gedeeld met (in ons geval) 4 andere gasten. Binnen moet iedereen zijn schoenen uit omdat er tapijten liggen en omdat de schoenen na een wandeling nog wel eens wat in de zolen hebben zitten.
Nadat we ingekwartierd waren en ook weer door de hond begroet waren, hebben Lisette en ik wat boodschappen gedaan (appelsap en snoepjes). Daar troffen we toen ook een oudere heer met een klassieke Kyrgische hoed, die wel op de foto wilde en die we nog een afdruk daarvan gaan sturen. En wat later zagen we nog een grappig jongetje lopen die geen idee had waarom we hem wilden fotograferen.
Bij terugkeer hebben we lekker in het “restaurantje” (woonkamer grootte met 5 tafeltjes) gezeten om te lezen en verslag te maken. Buiten waren enkele dames van het pension bezig om rozen te snoeien. Achter het huis ligt namelijk een hele grote tuin, vol met bloemen, fruitbomen en stukjes gras. Heel leuk om te zien, en volgens een tuinliefhebber uit onze groep op een heel goede manier bijgehouden. Een groot deel van de rest van de groep was intussen naar het vlakbij gelegen meer om daar te zwemmen. Vanuit het restaurantje zagen we wel dat onze reisbegeleider en de Kyrgisische gids en chauffeur heel druk aan het overleggen waren.
Toen we om 19:00 uur gingen eten, kregen we allereerst van de chauffeur een doos met flessen bier ter compensatie dat het niet gelukt was om de airco van de bus te herstellen. Dat was leuk. Wat minder leuk was, was de mededeling van onze reisbegeleider Jorrit dat de Chinese grens gesloten was en wij daar dus niet over anderhalve dag overheen zouden kunnen. Dat zou pas op 13 september kunnen (dus over 5 dagen). Reden was dat de Ramadan afloopt ( het Suikerfeest is hier 10 september) en men vreest voor onrusten. Een snelle en eenvoudige aanpak is dan om de grens dicht te gooien.
Daar waren we niet blij mee, vooral omdat we daardoor de zondagsmarkt in Kashgar mis zouden lopen, plus dat er hier in Tamga niet bepaald heel veel te zien is. Er werden allerlei suggesties gedaan en mogelijkheden besproken, en Jorrit had contact met allerlei reisorganisaties en met Nederland om er achter te komen wat er wel en niet geregeld zou kunnen worden. Jorrit had in elk geval al wel geregeld dat we morgen, 9 september, twee uitstapjes zouden hebben, en verder moest er maar afgewacht worden.
Lisette en ik zijn niet al te laat naar onze bedjes gegaan en wachten af wat er gaat komen.