Zwarte Hmong en Rode Dao

Afgelopen avond zijn we in ons hotel opgehaald en afgeleverd in onze treincoupe op het station van Ha Noi. Vandaar reisden we in een 4-persoons coupe naar Lao Cai, wat ongeveer 350 km is. Dat tochtje duurde bijna 8 uur. In eerste instantie had ik het idee dat dat wel errug traag was, maar toen we eenmaal onderweg waren was ik blij dat ie niet sneller ging. Onze wagon hotste en knotste zo hard dat het er regelmatig op leek dat ie zou ontsporen. We zaten boven het draaistel en regelmatig gingen we door de bladveren heen. Wellicht iets voor Movares om daar een keer een nul-inspectie en herstel advies te doen?

In de coupe was het wel gezellig: er kwam eerst een Ierse backpacker (Andrew) bij en toen een Vietnamese vrouw (Louen). Die Ier kon goed Engels, en zelfs wat Duits, maar die Vietnamese kon alleen maar .... Inderdaad!
Toen ze zag dat ik een woordenboekje had, ging ze meteen aan het opzoeken. Natuurlijk wilde ze als eerste weten hoe oud wij zijn (dat wil iedere Vietnamees als eerste weten) en werd gevraagd naar onze huwelijkse staat. En of we kinderen hebben en hoe oud die zijn. En wat onze beroepen zijn, en waar we wonen en of ik gelukkig was. En zovoorts.
En toen was Andrew aan de beurt, dus moesten we ook nog het Nederlands naar het Engels vertalen. Gelukkig ging al snel het licht uit...

Na een korte nacht met veel korte vluchten tussendoor (Lisette dacht aan "hevige turbulentie" en had graag strakke pakbanden gehad om onszelf vast te leggen) waren we om 05:00 uur in Lao Cai. Daar stond onze excursiegids met zijn chauffeur en 4-wheel drive gereed, die ons naar Sa Pa bracht (circa 40 km). Daar hebben we vandaag een paar wandelingen in en rond de stad gemaakt, waar we talloze bergbewoners in hun traditionele klederdracht zagen. Die lopen daar gewoon in het wild rond, en proberen je vooral allerlei souveniers aan te smeren. Maar ze doen het met humor en houden lang vol.

Vroeg in de ochtend hebben we ook een volksdansvoorstelling bijgewoond in een paalwoning; gelukkig met stevige palen. Ik vond het best leuk, maar Lisette was natuurlijk errug enthousiast. En we kunnen het maar vast gehad hebben voor deze vakantie... (Lisette zit nu naast me haar lippen op elkaar te houden)
Iets anders wat we vanochtend (niet) gezien hebben, was Sa Pa vanaf het uitzichtpunt. Die stad heet namelijk niet voor niks "Stad in de mist"....

Het leukste was het uitstapje naar Cat Cat (Renske, volgens Lisette ben jij daar ook geweest; klopt dat?) waar we zagen hoe de Zwarte Hmong daar wonen en leven. Er wordt hard gewerkt op de rijst terrassen, stof geweven van hennep en geverfd met Indigo.

Eigenlijk is het wel een beetje decadent om met ons tweeen een chauffeur en een gids te hebben, in een mooie, nieuwe 4-wheel drive, maar aan de andere kant is dat toch ook wel lekker...
We wonen vannacht in het sjiekste hotel van Sa Pa (het Victoria), waar ze zelfs een (uitgeweken) Franse chef kok hebben.

Inmiddels is het hier gaan regenen, en we willen zo op zoek naar een lekker restaurant voor het avondeten. Het Victoria hotel is namelijk toch nog iets te duur...

Groeten,

Frits en Lisette