Van Culemborg naar Turkmenistan

Dinsdag 24 augustus: Van Culemborg naar Ashgabat in Turkmenistan.
Maandag avond nog tot middernacht spullen gepakt, boterhammen gesmeerd en ons huis er zo bewoond mogelijk laten uitzien tijdens onze afwezigheid. Toen snel naar bed, want om 05:00 uur ging de wekker zodat we om 06:00 de trein naar Utrecht en Schiphol konden hebben. Dat was natuurlijk spannend, want we dienden 3 uur van tevoren op de luchthaven te zijn. Wel, dat lukt uitstekend want NS reed netjes op tijd. Dus hoefden we ook geen beroep te doen op Plan B, waarin onze buurman Anne stand by was (in feite was hij lie by, want we mochten hem uit bed bellen als de trein niet zou rijden).
Op schiphol lagen onze paspoorten gelukkig bij de aangewezen balie (waarmee dit risico achterhaald werd), met daarin de visa voor 4 van de 5 te bezoeken landen. Het vijfde visum is een groepsvisum voor Oezbekistan. We hadden ons daags van tevoren al ingechecked, dus was het wachten op de vlucht naar Frankfurt, waar we inmiddels al weer weg zijn. Dit verslagje heb ik getikt in de Airbus A430-300 naar tussenstop Baku (in Azerbedjan) aan de Kaspische Zee, die daarna naar Ashgebat vliegt. In dit toestel zit trouwens WiFi, maar helaas hangt deze WiFi niet aan het internet…
We hebben intussen kort kennis gemaakt met onze medereizigers en onze gids Jorrit. Degenen die we gesproken hebben, hebben al veel reiservaring, dus dat is altijd interessant.
Voor nu stop ik even met het verslag, want er wordt zo eten geserveerd.
….
En nu is het intussen dinsdag avond heeeel laat (01:30 uur locale tijd); voor ons lichaam is het 3 uur vroeger, maar na al dat gevlieg wil je toch wel naar je bedje…
Het eten bij Lufthansa was lekker, en nadat er in Baku 70% van de passagiers uitgestapt zijn, vlogen we nog een uurtje verder naar Ashgabat. Daar viel het niet tegen bij de douane, en na een halfuurtje stonden we bij onze bagage. Natuurlijk waren er diverse officials die nog een keer je paspoort en visum wilden zien, maar dat ging lekker vlot. We hebben alvast een poging gedaan om alle voornamen van de reisgenoten te leren kennen, maar dat duurt een paar dagen voordat je dat zonder nadenken weet.
We hebben ook kennis gemaakt met onze lokale gids Abdullah, die uitstekend Engels spreekt. Hij heeft ons wel gewaarschuwd dat je geen foto’s mag maken van gebouwen waar bewaking bij staat want dat zijn officiële gebouwen. Die waarschuwing kwam nadat we bij het vliegveld wat kiekjes van de buitenkant gemaakt hadden. Volgens de gids is er “no problem” als je bij die officiële gebouwen maar geen foto’s maakt, en “a little problem” als je dat wel doet….
Onderweg naar het hotel was het heel stil op straat, terwijl alle wit marmeren gebouwen groots zijn verlicht. De vorige president hier wilde namelijk dat zijn hoofdstad de mooiste van allemaal moest zijn, dus werd er wit marmer ingevoerd uit China, Turkije en Italie. Een van onze medereizigers vroeg of het wellicht zo stil op straat was omdat er na 23:00 uur een avondklok heerst. De gids zei toen “Voor u is het geen probleem want u heeft allemaal een buitenlands paspoort en een visum.” Dit antwoord was voldoende duidelijk.
Het hotel ziet er best goed uit, al moesten we onze zware bagage zelf naar boven sjouwen want de lift was stuk (zo te zien al heeel lang), en er zijn niet zoals in veel andere landen hulpjes die voor een klein bedrag dat voor jou doen. En wat ook weer leuk is om te zien: op elke gang zit een dame achter een bureautje de gang te bewaken (maar dat zie je in oostblok landen wel vaker).
Zo, en nu naar bed want morgen wordt weer een drukke dag…